Bir şey düşündüm de..

   Çok güzel yerler var, sen burada olsun diyorsun. Çok güzel/yakışıklı insanlar var, sen o olsa diyorsun. Sana çok güzel sözler söylemeyi bilenler var, sen bir şey demese de olur diyorsun. Seni hediyelere, lükse boğabilecekler var, sen diyorsun ki bu onun tişörtü, bilmemneyi. Seni arabasına atıp tatillere götürecekler var, bu tatilde onunla birlikte evde olsak diyorsun. Çok şey yapabileceğin dakikaların var, sen onu düşünüyorsun. Bir bakıyorsun onun sevmediklerini yapmıyorsun ya da onun önerdiklerini istemsiz yapmaya başlıyorsun. Eskiden sürekli yanında olan insan artık seni düşündüğünü belli eden bir şey yapınca kalbin deli gibi çarpıyor, alıyor başını gidiyor. Afedersin ama temiz bir dayağı hak ediyorsun biliyor musun? Neden zamanında demiyorsun tüm bu şeyleri, neden zamanında çıldırmıyor kalbin ve neden sadece sevmiyorsun akışına bırakarak elinden geldiğince? Neden şuan aklına gelmeyen şeylerle sorun çıkarmayı yeğliyorsun o özel günlerde? Neden sadece koltukta otururken 'şu cipsi uzatır mısın' demenin yakınlığının, kolunun bacağının herhangi bir dokunuşun sıcaklığının, 'kenara çekilir misin tvyi göremiyorum' demenin rahatlığının tadını çıkarmıyorsun? Şimdi hatırladıkların bunlarken neden ebelek gübelek şeyleri dert etmiştin ve bazen de etmeye devam ediyorsun? Belki 10 gün boyunca o koltukta cips yiyerek televizyon izlemeyi isterken şimdi mutlu musun? Sence de hak etmiyor musun dayağın en iyisini? Sadece sen değil belki bende. Herkes böyle. Yine olsa yine böyle de niye? Entrikasız, kafasında dönen düşüncelersiz, tripsiz, tavırsız haller ne güzel halbuki. Mesela uyurken? Uyurken tüm kalkanlarını teslim edersin ya hani ondan çok tatlı uykunun tadı, hali. Düşünmezsin, kendini teslim edersin tamamen saf bir yolculuktasındır. Sonra gelirsin yolculuktan, uyku mahmurluğunda ondan güzel görünürsün. Yaptığının eminim anlamı vardı o zaman, benimde vardı. Ama şimdi birinci tekil şahıs olan ben, televizyon izliyorum ve cips yiyorum koltukta.