Benim için dua et

  Çok sevdiğim bir arkadaşımla görüştüm bugün. Bana bir sürü plan, hayal, fırsattan bahsetti kendi hayatıyla ilgili. Çok heyecanlıydı, anlatırken bile yerinde duramıyordu. Benimle aynı yaşta, üniversitenin aynı zamanlarında olmasına rağmen kendimi karşısında yaşlanmış, idealleri bitmiş gibi hissettim. Yapmak istediği, dilediği, heyecan içerisinde 'benim için dua et'leri o kadar fazlaydı ki birden 'benim istediklerim bitti sanki artık' dedim. Bakınca yıllardır damarlarımda bile isteğiyle dolaştığım bölümü okuyordum, dil öğrenmek için 2 aylığına yurt dışında kalmıştım ki bu yurt dışına ilk çıkışım değildi, kendime ait bir evim vardı. Lisedeyken hayalini kurarak uyuduklarım bitmişti. Hepsi buraya kadardı.- Gerçi evimde bir balkon olur demiştim tek sandalyelik de olsa ama iklim müsait değil zaten napcan Eskişehir'de balkonu- Hayal gücüm beni çok aşmamıştı ve heyecanlarını yitirmiş emekli gibiydim o an. 'Olur mu asıl şimdi başlıyor' dedi. 'Şimdi çalışarak kendi hayatını belirleyeceğin zaman. Bak seninle birlikte 50 kişi mezun olsun seneye. Bunların en az 35i ortalama bir işle hayatını kazanıp, yükselme çabasına girmeyecekler. Her okulda bir bu kadar olsa bile yarışmak zorunda olduğun 2binden fazla mezun mimar olacak. Sen çalıştığın, yükseldiğin kadar yaşayacaksın. Yapabildiklerini asıl şimdi yapacaksın.' dedi. Bir an düşündüm. Yaşamak istediğim rahat, her ay parası cebinde, etrafında bir kaç ahbabıyla işini halleden bir mimar olmak değildi sanki aksine sürekli her dakikasının doluluğundan yakınan, bir oradan bir buradan iş alan ve uykusuz gecelerin sonunda aldığı terfiyi kutlarken sızan bir mimar olmaktı galiba. Ayrıldık sonra arkadaşımla, dedi ki 'kafana takma hiçbir şeyi daha kaç yaşındasın bir de dua et benim için.'