İlk defa bir cuma günü Eskişehir'de barlar sokağı boş, ilk defa beni bir arkadaşım 'biber gazı yedik kötü durumdayım nerdesin' diye arıyor, ilk defa Taksim'deki bir ayaklanmaya tüm şehirler eşlik ediyor, ilk defa sosyal medyada insanlar adres verip yardım çağrısı istiyor, ilk defa bütün partiler birlik olmuş 'padişahım(!) çok yaşa' demiyor, küçük çocuklar kayboluyor, insanlar savundukları şeyler için ağızlarına yüzlerine kadar baskıya boğuluyor, hastaneler ambulanslar vızır vızır çalışıyor, yaralananlara oteller odalarını ücretsiz açıyor, gözaltına alınmışlar için gönüllü avukatların numaraları dağıtılıyor, yaralılar için gönüllü doktorların numaraları dağıtılıyor, askerler halka gaz maskeleri tedarik ediyor, otobüs şoförleri polisi engellemek için yolları kapatıyor, sanatçılar halk için halk ile birlikte karşı duruyor, fikirleri yaşam tarzları algıları hatta takımları uğruna dün birbirlerini vuranlar bugün tek yürek olmuş direniyor, tvde güzellik yarışması ya da halka seslenişler varken bile ilk defa insanların gözü açılıyor, kimse televizyon izlemiyor herkes sokaklara dökülüyor, parçalanmış ağır yaralanmış insan fotoğrafları her yerde ve yapılan açıklamalar 'siz yanlış anladınız biz avm yapmıcaktık çevre düzenlemesi yapacaktık canlarım' tarzında olmaya başlıyor. Mesele artık ne gezi parkı ne sağcılık ne de solculukla ilgili. Bu ciddi anlamda zorbalığa karşı açılmış savaş aynı anda ciddi anlamda bir aydınlanma.