Babam pek telefonla konuşmayı bilmez. Yani ona telefonda yüz ifadelerin olmadan bir şeyi anlatmak imkansızdır. Konuşma copy paste yapılmış gibi hep aynı kelimelerle gider. 

-Nasılsın iyi misin kızım?
+İyiyim babacım sen?
-İyiyim bende paran pulun var mı?
+Var babacım.
-İyisin yani?
+İyiyim, sende iyisin
-İyi paran da var?
+Evet var
-He tamam o zaman bişey diyor musun?
+Yok babacım. 

İyi değil gibiysem ...


-Nasılsın iyi misin kızım?
+Biraz hasta gibiyim babacım
-Dikkat et kendine kızım paran pulun var mı?
+Var babacım.
-İyisin yani?
+Hasta gibiyim de azcık onun dışında iyiyim, sende iyisin
-İyi paran da var?
+Evet var
-He tamam o zaman bişey diyor musun?
+Yok babacım. 

Ya da param bittiyse...


-Nasılsın iyi misin kızım?
+İyiyim babacım sen?
-İyi kızım paran pulun var mı?
+Pek yok babacım.
-Naptın kızım gönderdik ya iyisin yani?
+Ay bitti işte baba iyiyim, sende iyisin
-İyi sana da sormayalım mı yani? Gönderirim yarın
+Sor da yani..
-He tamam o zaman bişey diyor musun?
+Yok babacım. 

Konuşasım varsa işte...


-Nasılsın iyi misin kızım?
+İyiyim babacım sen?
-İyi kızım paran pulun var mı?
+Var babacım.
-İyisin yani?
+İyiyim, sende iyisin?
-İyi paranda var?
+Var babacım.
-He tamam o zaman bişey diyor musun?
+Aslında geçen şöyle oldu böyle olduu babacım. 
-...
+Ee bişey demicek misin?
-Ne diyim telefonda mı konuşalım bunu?
+Soruyosun ama 
-Neyse diyor musun başka bişey?
+Yok babacım.


      Babamızın canı ciğeriyiz biz biliyorum da konuşmayı kafada ayarlayıp arıyor beni bence. Telefonda diyalog kurmayı sevmiyor, sevdirmiyor.