Ah çocukluğum..

  Demin televizyonda bir promosyon kampanyası gördüm. Akıllı oyuncak veriyorlar. Önce çocuklar sıkılıp oflayıp pufluyorlar. Akıllı ayıcıkları gelince sevinçten deliye dönüyorlar. 

Akıllı dememdeki sebep de ayıcığın saymakla bitmeyen marifetleri bulunmasından geliyor. Konuşurken ağzı bile oynuyor, cevap filan veriyor. Ne demek bu bir çocuk için iyi bilirim. 

Bizim zamanımızda förbiler(furby) vardı mesela onlar da süperdi. Beyaz eşyanın yanında bile hediye olarak verilirdi. Yürümesi müthiş bir olayken, bir de konuşurdu. Eminim rüyanda görsen korkardın ama televizyonda görünce hepimiz hayran kalmıştık. 

Ama yine de sevmiyorum ben bu akıllı oyuncakları. Çocuğum, ileride hap yutup doyan bir hayatta yaşasak bile(hep de gelecek böyle hayal edilir neden hap yiyelim ki) bu akıllı ayıcıklardan, yaratıklardan, deniz analarından filan hep mahrum kalacak. Kendi oyununu kurman, kendin konuşturup, yürütmen gibisi var mıdır ya?? Ben yıllarca sehpayı ters çevirip kardeşimi onun içinde gezdirmiş insanım. Hangi akıllı oyuncak bana masal anlatacakmış şaşarım. 

  Şunlar varken kim konuşan ayıyla oynar ya? Daha annene elbise diktireceksin, bacaklarını 180 derece açmaya çalışırken bacağı kırılacak, yenisini aldıracaksın. Bacak bacak atma özelliği olanlarla 100 gün filan sadece bacak bacak attıracak oyunlar kuracaksın. Kafası çıkanlarla çıkartıp içinin boşluğuna bakacaksın, saçlarını yıkayıp, tarayıp keçe gibi yapacaksın. Ken bebekle (ya da başka bir bebek de olabilir) öpüştüreceksin, makyajı azmış gibi boyalarınla daha da arttıracaksın vesaire vesaire.. Masalı annen, baban anlatsın kardeşim. Sahip çıkalım Barbiye!!